Hoop

7 oktober 2024

Mijn bronnen van hoop 

Als ik naar het journaal kijk, dan word ik somber.

De beelden van oorlog waar geen einde aan lijkt te komen.

Als ik de krant lees, dan word ik verdrietig.

Zoveel mensen voor wie het leven te duur is, en een woning onvindbaar.

Als ik de radio luister, dan word ik angstig.

De aarde warmt steeds verder op, rivieren overstromen en brengen verwoesting.

Vaklav Havel was een Tsjechisch schrijver en politicus. Hij schreef: Hopen is zeker weten dat iets zinvol is, ongeacht de afloop. Met deze woorden kan ik mijn reserves weer aanvullen, om bij te dragen aan hoop waar ik dat kan.

Misschien door even minder journaal, krant en radio En meer naar buiten, waar ik geniet van de rust in het bos met de bomen die hier al decennialang groeien, in alle weersomstandigheden.

Op mijn werk heb ik zoveel betrokken collega’s die begaan zijn met de wereld om ons heen.

Een simpel kopje koffie met de buren laat me zien dat wij mensen om elkaar geven.

Mijn kinderen zitten boordevol plannen voor de toekomst. De een droomt ervan in het buitenland te gaan wonen, de ander ziet zichzelf later graag als advocaat en de jongste, die is aan het nadenken bij welke club ze later graag als profvoetballer wil gaan spelen.

Het is niet dat ik wil wegkijken voor de grote problemen die er zijn, voor wat mij angstig maakt, verdrietig of somber. Maar het zijn wel vooral de kleine momenten om me heen, waar ik de hoop echt kan zien, kan ruiken en kan voelen.

(Geschreven voor de ZondagMorgenAnders in de Parklaankerk in Driebergen, oktober 2024.

De afbeelding komt van de tijdelijke tentoonstelling op Samaya, in Werkhoven)

25 september 2024

Wat je kunt vinden op zolder

Het is zover, mijn ouders gaan binnenkort verhuizen. En dat betekent dat het huis wordt opgeruimd. Om te beginnen de zolder. Leek me geen lastig klusje. Ik rijd nietsvermoedend naar Brabant om die zolder even leeg te halen en alles in de berging klaar te zetten voor de milieustraat. Kwestie van doorpakken, hop hop hop.
Over zelfinzicht gesproken 🤗
Daar zit ik dan. Bijna vijftig jaar aan herinneringen zie ik langskomen. In twintig agenda’s, allemaal even zorgvuldig uitgezocht ieder jaar opnieuw. Volgeplakt met bioscoopkaartjes en stickers. Dozen vol kaarten en brieven die ik kreeg van vriendinnen, over groot maar vooral véél klein leed. Een geknutselde filmrol als surprise voor mijn zus, een poster gemaakt door Siebe en verstuurd toen ik in Engeland studeerde en tot mijn verbazing ook nog een geverfd kistje vol cassettebandjes. Ik dacht altijd dat al mijn cassettebandjes ooit gestolen waren, maar een laatste kistje vind ik dus hier. Bijna allemaal met Nederlandse luisterliedjes. En compleet met zelfgemaakte hoesjes.
Ik ben verrast, verbaasd en ontroerd wat ik op deze zolder tegenkom: mezelf. Ik zie ineens precies wie ik ben. Wie ik altijd al ben geweest. Het plezier om te schrijven spat af van al die dozen vol met zorgvuldig bewaarde brieven en kaarten. Evenzoveel moet ik er die jaren zelf hebben geschreven. Aan vriendinnen waarvan ik direct het handschrift herken, en aan vrienden van toen, wiens naam ik inmiddels al vergeten was. Hier zie ik mijn liefde voor Nederlandse luisterliedjes terug. Voor zorgvuldig gekozen woorden, die een melancholische stemming oproepen, ontroeren en je meenemen in een verhaal, naar een plek weg van hier. De zolder barst van de creativiteit, van de orde temidden van de chaos, van plezier en tijd nemen om iets eigens te maken.
Zo kun je jarenlang op zoek zijn naar jezelf. Uit willen vinden wie je nu eigenlijk bent en wie je wilt zijn. Maar je kunt dus ook gewoon op zolder kijken. Naar wat je daar vindt en wat je dan opvalt. Je snapt het al, van het voornemen om alles direct klaar te zetten voor de milieustraat, kwam weinig terecht.
Terug in Driebergen staan hier nu zes bananendozen met herinneringen, middenin de woonkamer. Geen idee waar ik ze ga opbergen. Voorlopig kijk ik elke dag heel even naar een hernieuwde herinnering, naar mezelf.

Andere blogs