Voldoening
19 oktober 2024
Het is donderdagmiddag. Mijn flip-over ligt klaar, de merkstiften zitten in de tas. Ik lees nog één keer de tekst van mijn inspiratiesessie door, voordat ik op de fiets stap. Naar Zeist. Lekker dichtbij, beter kan niet. Dit moment, dat ik zo goed ben voorbereid dat er naast de spanning hoe het zal gaan, ook vooral plezier is om iets superleuks te gaan doen.
😁 Het Amerikaans onderzoeksbureau Gallup heeft onderzoek gedaan naar ‘voldoening’ halen uit je werk.
😁 Wat is daarvoor nodig?
- Je uitgedaagd en betrokken voelen;
- de mogelijkheid hebben je te kunnen ontwikkelen;
- erkenning krijgen voor dat wat je doet.
😁 Dikke vette bingo hier dus voor mij. Ik vind een opdracht als ‘Verzorg een inspiratiesessie waarna het hele team zin heeft in de aankomende verandering’ (…!) een mega uitdaging natuurlijk, (eentje die me aanvankelijk ook wat buikpijn bezorgde…). Ik ben onwijs betrokken bij het onderwerp, het is voor mij één en al ontwikkeling en daar ga ik op ‘aan’ en ik kreeg (goddank…) ook erkenning na afloop, want het was een geslaagde middag. Als ik er op terugkijk, dan is het juist ook de spanning van iets nieuws doen, niet zeker weten of het zal slagen en de mogelijkheid om voor een groep te staan en mijn eigen verhaal te mogen vertellen, wat zorgde dat ik deze week alles samenkwam. Hoe spannend ook van tevoren (en stiekem keek ik beide keren ook heel erg uit naar het moment dat het erop zal en alles goed was gegaan…)
Goed om te weten wat jouw elementen zijn waar voor jou ‘voldoening’ zit. Wat geeft jouw een diepe tevredenheid? In je werk, maar natuurlijk net zo in je relaties, in creativiteit, vrijwilligerswerk of misschien wel door lekker aan je gezondheid te werken. 😁
12 oktober 2024
Een dunne huid
Misschien dat ik minder kwetsbaar overkom, dan dat ik soms ben. Als bewindvoerder had ik regelmatig te maken met cliënten die boos werden, die me uitscholden en die ronduit agressief konden zijn. Ik denk dat ik toen dacht, dat ik er prima tegenkon, dat ik me er niet door liet raken. Maar achteraf betwijfel ik, of dat echt zo was. Eigenlijk denk ik, dat ik ook toen een veel minder dikke huid had, dan ik deed voorkomen.
En nu nog steeds. Ik ontvang onverwacht een mailtje met een kritische noot, van iemand waar ik het totaal niet verwacht en ik laat me er direct door uit het veld slaan.
Het lijkt soms, dat anderen veel beter kunnen omgaan met nare reacties. Zeker op het werk, ervaar ik dat het lastig is om te te geven dat iets kwetsbaar voelt. Dat zijn we niet erg gewend. Het is makkelijker om te zeggen ‘Ach, dat hoort erbij’ als iemand vervelend reageert, of je schouders op te halen en ‘gewoon’ door te gaan alsof er niets aan de hand is.
Een dunne huid dus. Ik las het laatst in een interview: ‘Ik heb nu eenmaal een dunne huid’. Wat mooi, dacht ik, dat je dat van jezelf kunt zeggen en dat het dan ook oké is. Dat we niet allemaal een dikke huid hoeven te hebben. Vandaag dus even een moment om stil te staan bij onze dunne huid. En dan met name om daar oke mee te zijn.
En tuurlijk, mocht je toch een vriendelijke, zachtaardige en bemoedigende tip hebben hoe hier mee om te gaan, dan is die natuurlijk welkom :)
Andere blogs