Zolder

25 september 2024

Wat je kunt vinden op zolder

Daar zat ik dan. Bijna vijftig jaar aan herinneringen zie ik langskomen. In twintig agenda’s, allemaal even zorgvuldig uitgezocht ieder jaar opnieuw. Volgeplakt met bioscoopkaartjes en stickers. Dozen vol kaarten en brieven die ik kreeg van vriendinnen, over groot maar vooral véél klein leed. Een geknutselde filmrol als surprise voor mijn zus, een poster gemaakt door Siebe en verstuurd toen ik in Engeland studeerde en tot mijn verbazing ook nog een geverfd kistje vol cassettebandjes. Ik dacht altijd dat al mijn cassettebandjes ooit gestolen waren, maar een laatste kistje vind ik dus hier. Bijna allemaal met Nederlandse luisterliedjes. En compleet met zelfgemaakte hoesjes.

Ik ben verrast, verbaasd en ontroerd wat ik op deze zolder tegenkom: mezelf. Ik zie ineens precies wie ik ben. Wie ik altijd al ben geweest. Het plezier om te schrijven spat af van al die dozen vol met zorgvuldig bewaarde brieven en kaarten. Evenzoveel moet ik er die jaren zelf hebben geschreven. Aan vriendinnen waarvan ik direct het handschrift herken, en aan vrienden van toen, wiens naam ik inmiddels al vergeten was.

Hier zie ik mijn liefde voor Nederlandse luisterliedjes terug. Voor zorgvuldig gekozen woorden, die een melancholische stemming oproepen, ontroeren en je meenemen in een verhaal, naar een plek weg van hier.

De zolder barst van de creativiteit, van de orde temidden van de chaos, van plezier en tijd nemen om iets eigens te maken.

Zo kun je jarenlang op zoek zijn naar jezelf. Uit willen vinden wie je nu eigenlijk bent en wie je wilt zijn. Maar je kunt dus ook gewoon op zolder kijken. Naar wat je daar vindt en wat je dan opvalt.

Je snapt het al, van het voornemen om alles direct klaar te zetten voor de milieustraat, kwam weinig terecht. Terug in Driebergen staan hier nu zes bananendozen met herinneringen, middenin de woonkamer. Geen idee waar ik ze ga opbergen. Voorlopig kijk ik elke dag heel even naar een hernieuwde herinnering, naar mezelf.

25 september 2024

Wat je kunt vinden op zolder

Het is zover, mijn ouders gaan binnenkort verhuizen. En dat betekent dat het huis wordt opgeruimd. Om te beginnen de zolder. Leek me geen lastig klusje. Ik rijd nietsvermoedend naar Brabant om die zolder even leeg te halen en alles in de berging klaar te zetten voor de milieustraat. Kwestie van doorpakken, hop hop hop.
Over zelfinzicht gesproken 🤗
Daar zit ik dan. Bijna vijftig jaar aan herinneringen zie ik langskomen. In twintig agenda’s, allemaal even zorgvuldig uitgezocht ieder jaar opnieuw. Volgeplakt met bioscoopkaartjes en stickers. Dozen vol kaarten en brieven die ik kreeg van vriendinnen, over groot maar vooral véél klein leed. Een geknutselde filmrol als surprise voor mijn zus, een poster gemaakt door Siebe en verstuurd toen ik in Engeland studeerde en tot mijn verbazing ook nog een geverfd kistje vol cassettebandjes. Ik dacht altijd dat al mijn cassettebandjes ooit gestolen waren, maar een laatste kistje vind ik dus hier. Bijna allemaal met Nederlandse luisterliedjes. En compleet met zelfgemaakte hoesjes.
Ik ben verrast, verbaasd en ontroerd wat ik op deze zolder tegenkom: mezelf. Ik zie ineens precies wie ik ben. Wie ik altijd al ben geweest. Het plezier om te schrijven spat af van al die dozen vol met zorgvuldig bewaarde brieven en kaarten. Evenzoveel moet ik er die jaren zelf hebben geschreven. Aan vriendinnen waarvan ik direct het handschrift herken, en aan vrienden van toen, wiens naam ik inmiddels al vergeten was. Hier zie ik mijn liefde voor Nederlandse luisterliedjes terug. Voor zorgvuldig gekozen woorden, die een melancholische stemming oproepen, ontroeren en je meenemen in een verhaal, naar een plek weg van hier. De zolder barst van de creativiteit, van de orde temidden van de chaos, van plezier en tijd nemen om iets eigens te maken.
Zo kun je jarenlang op zoek zijn naar jezelf. Uit willen vinden wie je nu eigenlijk bent en wie je wilt zijn. Maar je kunt dus ook gewoon op zolder kijken. Naar wat je daar vindt en wat je dan opvalt. Je snapt het al, van het voornemen om alles direct klaar te zetten voor de milieustraat, kwam weinig terecht.
Terug in Driebergen staan hier nu zes bananendozen met herinneringen, middenin de woonkamer. Geen idee waar ik ze ga opbergen. Voorlopig kijk ik elke dag heel even naar een hernieuwde herinnering, naar mezelf.

Andere blogs